می دونی؟

می دونی چیه؟

احساس می کنم که مُردَم،

می دونی چیه؟

احساس می کنم یخ کردم

می دونی؟

خیلی سخته که آدم هر روز بمیره بعدش بفهمه که هنوز زندست

می فهمی؟

این خیلی بده که تو اتوبوس وایسی و ببینی که همه پر از درد ن.

می بینی؟
تو هم می بینی اون زنو؟

می بینی چطور با سیگار قبلی سیگار جدیدشو روشن میکنه؟
همچین نگاش می کنه که انگار عاشقشه

می دونی؟
شاید پیش خودش می گه این یکی رو بکشم دیگه حتما خفه میشم میمیرم و راحت می شم.

بدون

همه آدمایی که دور و برتن اگه از تو بد بخت تر نباشن خوشبخت تر نیستن

ببین اون زنو

اگه زندگی حلق آویزش نکرده بود الان از تو قشنگتر می خندید

بفهم

بفهم که اینا همش دردِ

سخته که آدم از کنارش اینقدر راحت بگذره

بدون که وقتی از کنار فال فروش پل شهرک بی تفاوت رد می شی

داری یه سیب ممنوعه رو گاز میزنی و پیش خودت میگی :"همشو خودم می خورم"

بنداز دور

همشو

این همه آلونک باسه ساکت کردنت واقعا لازمه؟

می دونی؟
چشام خیس شده

بغض داره خفم می کنه

تو هم می بینی؟

هنوزم فکر می کنی من به فکرت نیستم؟

باران

دوردست امید

تـــو کـیـسـتـی کـه مـن اینگـونـه بی‌تو بـی‌تـابـم

شــب از هــجــوم خیــالــت نـمــی‌بــرد خــوابــم

تـــو کــیـسـتـی کـه مـن از مـوج هـر تبسـم تــو

بـــســان قــایــق ســرگــشــتــه روی گـــردابــم

مــــن از کــــجـــا ســر راه تـــــو آمـــدم نـــاگــاه

چـــه کـــرد بــا مــن آن نـــگـــاه شــیــــریـــن آه

تــو دوردســت امیــدی و پــای مـن خسته است

چـراغ چشم تو سبز است و راه من بسته است

تـــو آرزوی بـــلـــنـــدی و دســـت مـــن کــــوتــاه
مــدام پــیـش نـگـــاهــی مـــدام پــیــش نــگــاه

چــــه آرزوی مــحــالـی‌اسـت زیــســتــن بــا تــو

مـــرا هـمـیــن بـگـذارنـــد یــک ســخـــن بــا تــو

مسیح بر دار

چه می گذشت آنجا

که از طلوع سحر

به جای موج سپاس از دمیدن خورشید

به جای بانگ نیایش در آستانه صبح

غبار و دود به اوج کبود جاری بود

هوای سربی سنگین به سینه ها می ریخت

لهیب کوره آهن به شهر می پیچید

چه میگذشت آنجا

که جای نازگل و ساز و باد و رقص درخت

به جای خنده بخت

غبار مرگ بر اندام برگ می بارید

نسیم سوخته پر می گریخت می افتاد

درخت جان می داد

کبوتران گریزان در آسمان دانند

که حال ماهی در زهرنک رود چه بود

که چشم بید در آن جاری پلید چه دید

که نیکروزی از آدمی چگونه رمید

کبوتران دانند

چراغ و اینه آب جاودان خاموش

نگاه و دست درختان به استغاثه بلند

نه ماه را دگر آن چهره گشود به ناز

نه مهر را دگر آن روی روشن از لبخند

چه میگذشت آنجا ؟

چه می گذشت ؟

نگاهی ازین دریچه به شهر

به مرغ و ماهی دریا

به کوه و جنگل و دشت

تن مسیح طبیعت به چار میخ ستم

سرش به سینه اندوه جاودانی خم

فریدون مشیری

باران غم

چه خوش می بارد امشب ابر سیاه چشمانم

باران غم هایم را که هیچ کس را خیس نکرده

چه طوفانی به پا کرده امشب آه لبانم

گردبادی که مورچه ای را گزندی ندهد

بر زبانم چه بی اراده جاری می شود

سخنانی که هیچ دلی را نلرزاند

آه

آه

چه زود از یادها می رود این زندگی های بی ارزش

چه دیر در دل ها اثر می کند این آه های پنهانی

لحظه هایی که دوستشان می داریم پر از حسرت هایی هستند که قرار است بکشیم

سخنانی که بر زبان نمی آوریم پر از آتش هایی هستند که دلمان را خواهند سوزاند

باران

سیزده اردیبهشت 1386 - ساعت 11:42